در باره مرگ غیر مشکوک یک پناهجوی افغانستانی در یک بازداشتگاه ملبورن – استرالیا

مرگ یک پناهجوی افغانستانی در بازداشتگاه پناهجویان ملبورن استرالیا بار دیگر بر سیاستهای فاشیستی  و ضد پناهجویی دولت استرالیا پرتو افکند. پلیس استرالیا به سادگی اعلام کرد که مرگ این پناهجو مورد مشکوکی ندارد. به عبارت دیگر آنرا مرگی طبیعی اعلام کرد.

این جوان ٢۳ ساله که از افغانستان جنگ زده گریخته بود در اولین ساعات روز شنبه ٢٢ سرطان/تیرماه  ( ۱۳ جولای) در گذشت. او هنگام ورود به استرالیا ۱۷ سال بیش نداشت و به مثابه یک نوجوان بدون همراه باید از امکانات و کمک های خاص برخوردار می شد. اما 6 سال از زندگی خود را عملا در زندانهایی که تحت شکنجه های روحی روانی دولت استرالیا قرار داشت گذراند. یک زندانی به خبرنگاران گفته است که او قبل از رسیدن آمبولانس در مقابل اتاقش دراز کشیده بود و سپس ماموران تلاش می کردند که او را به هوش آورند. او همچنین از یک پلیس شنیده که  داروهای این پناهجو از دو روز قبل قطع شده بودند.

مرگ این پناهجوی افغانستانی نه تنها طبیعی نیست بلکه دولت استرالیا به روشنی مسئول مرگ او است. چرا که این پناهجوی جوان را که مجبور بوده است از شرایط جنگ زده افغانستان بگریزد  در هنگام نوجوانی  زندانی کرده و در شرایطی قرار داده است که با شکنجه های روحی و روانی تفاوتی ندارد. خانم کارولین گرایدون وکیل اصلی یکی از مراکز حمایت از پناهجویان در استرالیا گفته است که ” این مسئله بصورت جدی مطرح است که از زمانی که او به مثابه یک نوجوان وارد استرالیا شده است با او چگونه رفتار شده است، از چه نوع کمک و یا حمایتی برخوردار بوده است. با او در بازداشتگاههای متعددی که قرار داشته چگونه برخورد شده است.”  این وکیل همچنین می گوید که مرگ این پناه جو باید به یک موضوع بررسی و تحقیق گسترده مبدل شود.

تحقیقاتی عمدتا توسط نهادهای حقوق بشری و بدون همکاری دولت استرالیا در مورد رویکرد این دولت به پناهجویان در یکی دو دهه گذشته انجام شده  است و سیاستهای فاشیستی و ضد پناهجویایی آن افشا شده است که اعتراض بسیاری از مردم جهان و مردم استرالیا را برانگیخته است اما علیرغم رسوایی بسیار دولت استرالیا همچنان سیاستهای فاشیستی خود را ادامه می دهد و همچنان مورد حمایت دو حزب اصلی کارگر و محافظه کار قرار دارد.

مرگ این پناهجو نگرانی واقعی را در مورد جان بقیه پناهجویانی که هم اکنون در بازداشتگاههای استرالیا قرار دارند ببار آورده است. استرالیا از سالهای ۱۹۹۰ پناهجویان را به صورت اتوماتیک بازداشت کرده و از سال ٢۰۱۳ همه پناهجویانی را که از طریق دریا به استرالیا پناهنده می شوند به کمپ هایی در جزایر جنوب اقیانوس آرام ، نائورو و جزیره مانوس در گینه نو می فرستد.  هر چند بعد از اینکه یک دادگاه در سال ٢۰۱۷( در گینه نو و نه در استرالیا) رای به غیر قانونی بودن کمپ مانوس داد این کمپ بسته شد، اما صدها نفر از این پناهجویان در بدترین وضعیت و موقعیت روحی در گینه نو زندگی می کنند، در حالیکه  کمپ واقع در جزیره کوچک نائورو همچنان برقرار است و پناهجویان در آنجا در بازداشت به سر می برند.  در فاصله ٢۰۱۳ تا ٢۰۱۷ شش پناهجو بر اثر حملات سربازان و مردم محلی جان خود را از دست دادند، از جمله یک پناهجوی کرد – ایرانی بنام رضا براتی که در فوریه ٢۰۱۶ کشته شد.  همچنین بر طبق آمار دولت استرالیا در ماه مه امسال نزدیک به 1300 نفر در بازداشتگاههای وابسته به اداره مهاجرت در استرالیا به خاطر مسایل مهاجرت و پناهجویی و یا ویزایی بازداشت هستند.

افزایش اقدام به خودکشی در میان پناهجویان

خدایار امینی یک پناهجوی ۳۰ ساله افغانستانی در سال ٢۰۱۵، خود را در ملبورن استرالیا آتش زد او به یک شبکه حمایت از پناهجویان از ۳۷ ماه اذیت و آزارش در مراکز نگاهداری مهاجران و در نظر نگرفتن حقوق اولیه انسانی شکایت کرده بود. با توجه به سیاست های فاشیستی و فشارهای فیزیکی و روحی روانی، افسردگی و اقدام به خودکشی در میان پناهجویان بخصوص کسانی که در جزایر دورافتاده مانوس و نائورو بوده  رایج بوده است.

به گفته بی بی سی با انتخاب اسکات موریسون وزیر مهاجرت سابق به عنوان نخست وزیر در ماه مه امسال ناامیدی در میان پناهجویان بازهم بالاتر گرفت ” گزارش‌های متفاوتی درباره شمار پناهجویانی که در روزهای اخیر اقدام به خودکشی کرده‌اند منتشر شده است….پلیس جزیره مانوس به خبرگزاری فرانسه گفته که او در جریان خودکشی ۴ پناهجو در چند روز گذشته قرار دارد.

آقای بوچانی ( پناهجوی کرد و روزنامه نگار) و سایر گروههای طرفدار پناهجویان به بی بی سی گفته‌اند که از روز شنبه ۱۸ مه ، دست کم ۱۲ پناهجو در گینه‌نو دست به خودکشی زده‌اند.

یان رینتول، از گروه‌های حامی پناهجویان گفته که دست کم ۵ نفر از آن ها به بیمارستان منتقل شده‌اند….دست کم ۱۲ پناهجو از سال ۲۰۱۳ در این جزایر جان خود را از دست داده‌اند.” از سایت بی بی سی

دولت استرالیا بر این مسئله آگاه بوده که بازداشت های طولانی و عمدتا نا محدود آنهم در چنین بازداشتگاههایی و با چنین موقعیتی چه عوارضی بر روی سلامت روانی پناهجویان می گذارد. پناهجویانی  که مدت‌ها در معرض پیگرد و آزار بوده‌اند و سفری خطرناک را به امید امنیت پشت سر گذاشته‌اند.  قوانین دراکولایی ضد پناهندگی  که درابتدا اعمال آنها غیر ممکن به نظر می رسید ، در میان حیرت همگان به تصویب رسید و به اجرا درآمد. این قوانین  ضد پناهجویی عملا پناهجویان را از قبل به حبس، شکنجه و حتی مجازات مرگ  محکوم کرده است. اگر چه ممکن است که آنها قوانین ضد پناهجویی را با چنین کلماتی ننوشته باشند اما این دقیقا همان عملی است که علیه پناهجویان انجام می دهند. خودکشی و مرگ ظاهرا غیر مشکوک نتیجه همان قوانین است و این همان هدفی است که دولت استرالیا دنبال می کند: محکوم کردن پناهجویان به مرگ آنهم به جرم پناه جستن.

سالها بسیاری از قایق هایی که حامل پناهجویانی از افغانستان، ایران، عراق و کشورهای آسیای جنوبی بودند در انتظار کمک در اقیانوس هند بین اندونزی و استرالیا غرق شدند. اما در واقع اینها بخشی از سیاستهای اعلام نشده دولت استرالیا بود تا مایه ترسی برای بقیه پناهجویانی باشد که قصد رفتن به استرالیا را دارند. بعبارت دیگر این پناهجویان هم به مجازات مرگ محکوم شدند.

بحران پناهجویی که در دو دهه اخیر بالا گرفته و در سالهای اخیر شدت بی سابقه ای یافته است با این روشهای غیر انسانی پایان نخواهد گرفت. این بحران در نتیجه بحران سیستم امپریالیستی است. در نتیجه سازماندهی و سیاستی است که سیستم امپریالیستی در خدمت منافع جهانی خود دنبال می کند و به جنگها علیه مردم و توده های مردم منجر شده است و اقتصاد کشورهای جهان سوم را مختل کرده است.

جهانی بدو مرز، جهانی بدون جنگ ، جهانی بدون ستم و استثمار، تنها با جهانی بدون امپریالیسم و ارتجاع ممکن است. در نتیجه این وظیفه هر انسانی متعهد است که در مقابل این حرکات فاشیستی ساکت ننشیند وعلیه آن ها بجنگد.

مبارزه برای جهانی بدون مرز ( افغانستان – ایران)

٢۱جولای/ژوئیه  ٢۰۱۹

Web site: www.ri-awwb.org

email.awwb.pm@gmail.com

Factbook.com/riawwb