زندان وشکنجه گاههای دولت استرالیا تحت نام کمپ پناهندگی

دولت استرالیا تصمیم گرفته است که یکی از زندانها و شکنجه گاههای پناهجویان  در جزیره مانوس که بر آن نام کمپ پناهجویی گذارده است را تعطیل کند و این پناهجویان را به زندان دیگری منتقل کند. اما حدود ۶۰۰ پناهجو در مقابل آن ایستاده و می گویند که از بیم جان خود حاضر نیستند که کمپ را ترک کنند. آنها قبلا از طرف دولت و سربازان  و برخی ساکنین جزیره  مورد حمله و ضرب و شتم قرار گرفته اند. از سال ۲۰۱۳ تاکنون شش پناهجو بر اثر حملات سربازان و مردم محلی جان خود را از دست داده است، از جمله یک پناهجوی ایرانی بنام رضا براتی که در فوریه ۲۰۱۶ کشته شد.

این کمپ پس از آنکه در سال ۲۰۰۸ بسته شده بود دوباره از سال ۲۰۱۲ باز شد. در حال حاضر دولت گینه و استرالیا راه های ارسال هر گونه مواد غذایی و آب آشامیدنی ، برق و هر گونه دارو و خدمات بهداشتی به این کمپ را مسدود کرده است.

سالهاست که پناهجویان ایرانی و افغانستانی  بهمراه پناهجویان دیگر از آسیا و آفریقا که در مجموع حدود ۱۹۰۰ نفر را تشکیل می دهند در شکنجه گاههایی به نام کمپ پناهندگان در جزیره مانوس  واقع در گینه نو و در جزیره کوچک نائورو در اقیانوس آرام زندانی هستند. شرایط زندگی در این جزائر از طرف  گزارشگران و فعالین حقوق بشر که توانسته اند از آنجا دیدار کنند، وخیم  و غیر قابل تحمل توضیح داده شده است.  به گونه ای که در چند سال گذشته بیش از صد نفر دست به خودکشی زده و تعدادی جان خود را از دست داده اند. امید معصومعلی جوان ۲۳ ساله ایرانی در جزیره نائورو در ماه مه ۲۰۱۶ خود را آتش زد و جان خود را گرفت.

اینک دولت گینه نو (به احتمال بسیار به خواسته دولت استرالیا)، می خواهد کمپ جزیره مانوس را ببندد و گفته می شود که این پناهجویان را می خواهند به جزیره نائورو انتقال دهند که شرایط بدتری دارد. این پناهجویان که بیش از یک سوم آنها را پناهجویانی از افغانستان و ایران تشکیل می دهند گفته اند که حاضر نیستند که کمپ را ترک کنند مگر اینکه به یک کشور ثالث انتقال داده شوند. نیوزلند حاضر شده است که ۱۵۰ تن از آنها را بپذیرد اما دولت استرالیا  این پیشنهاد را رد کرده است.

قوانین هولناک  ضد پناهندگی در استرالیا سالهاست که خشم مردم دنیا را برانگیخته است.  درابتدا اعمال این قوانین غیر ممکن به نظر می رسید ، اما در میان حیرت همگان این قوانین توسط پارلمان استرالیا به تصویب رسید، به قانون مبدل شد و مورد حمایت احزاب اصلی قرار گرفت و به اجرا درآمد. بعد از اینکه دولت ائتلافی استرالیا در سال ۲۰۱۳ تشکیل شد، قوانین ضد پناهندگی بازهم شدیدتر شد، و با معرفی ” عملیات استقلال مرزها ”  کنترل پناهجویان در دست ارتش قرار گرفت. این بدان معنی است که استرالیا عملا جنگ علیه پناهجویان را تشدید کرد. دولت استرالیا بعد از آن پیوسته در جستجوی راه ها وفشارهای شدیدتر علیه پناهجویان بوده است.

این قوانین  ضد پناهجویی بدین معنی است که دولت استرالیا آنانی را که از راه دریا به استرالیا نزدیک می شوند از قبل به حبس، شکنجه و حتی مرگ  محکوم کرده و مجازات می کند. ممکن است که آنها قوانین ضد پناهجویی را با چنین واژه هایی ننوشته باشند اما این دقیقا همان عملی است که علیه پناهجویان انجام می دهند.

سالهاست قایق های که حامل پناهجویانی از افغانستان، ایران، عراق و کشورهای آسیای جنوبی است  به مقصد استرالیا در حرکت بوده اند، بسیاری از آنها به مقصد رسیدند اما بسیاری دیگر به دلیل تصادف و یا واژگون شدن هرگز نرسیدند. پناهجویان در میان اقیانوس هند بین اندونزی و استرالیا رها شدند تا غرق شوند  و” درسی برای بقیه شود”. بسیاری جان خود را بخاطر بی تفاوتی مرزبانان از دست دادند. در شرایطی هم که مرزبانان قول کمک سریع دادند هرگز خود را نرساندند. با توجه به سیاستهای ضد پناهجویی دولت استرالیا، اینک معلوم می شود که اینها بخشی از سیاستهای اعلام نشده دولت استرالیا بوده است تا مایه ترسی برای بقیه پناهجویانی باشد که قصد رفتن به استرالیا را دارند. بعبارت دیگر این پناهجویان به مرگ محکوم شدند.

پناهجویانی که علیرغم تمام این موانع خود را به نزدیکی یکی از سواحل استرالیا می رسانند طبق قوانین ضد پناهجویی استرالیا اجازه اقامت در استرالیا را نمی یابند و بزور به جزائر نائورو در اقیانوس آرام و یا جزیره مانوس در گینه نو انتقال داده می شوند. در ابتدا  گفته می شد که این کمپ ها محل اقامت موقتی است تا زمانیکه تقاضای پناهندگی آنان بررسی شود اما با تصویب قوانین شدیدتر علیه پناهجویان این اقامتگاه موقتی حالت دائمی به خود گرفت. به گونه ای که اینک این پناهجویان هرگز حق ورود و اسکان یافتن در استرالیا را نخواهند یافت.

پناهجویانی که به این کمپ ها فرستاده می شوند مجبورند که به تعداد زیاد در چادرها و یا اتاقک های پلاستیکی در گرمای ۴۰ تا ۵۰ درجه سانتیگراد و در شرایط غیر بهداشتی و خدمات درمانی بسیار ناچیز بسر برند بدون اینکه اجازه خروج از آنجا را داشته باشند و یا اینکه بتوانند به خارج از کمپ بروند. پناهجویان توسط دولت استرالیا و گینه به عنوان مجرمین معرفی شده اند  و این باعث شده است که ساکنین با آنها بدرفتاری کنند و اغلب آنها را مورد حمله  و ضرب و شتم قرار دهند.

یک پناهجوی افغانستانی که در سال ۲۰۰۱ با یک کشتی به استرالیا سفر کرد در مسیر سفر برادرزاده خود را در جریان یک آتش سوزی دست داد ، و بعد از آن ۱۰ سال را در یکی از این کمپ ها بسر برد. او از شرایط بد روانی و امراض روانی که پناهجویان به آن مبتلا می شوند می گوید و اضافه می کند که :«چرا پناهجویان بی گناه را در آنجا نگاه داشته و شکنجه می کنند؟ هر انسانی حق این را دارد که تقاضای پناهندگی کند ، من در سن نو جوانی شاهد خودکشی افراد بودم ، من دوران نوجوانی را در این بازداشتگاهها از دست دادم.» بی بی سی ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۴

براستی این جنایتکاران به چه حقی پناهجویان را شکنجه و زندانی می کنند. آنها با وضع قوانین به نفع خودشان ، شکنجه و زندانی کردن پناهجویان  را به اصطلاح قانونی نشان می دهند و پناهجویان را انسانهای غیر قانونی معرفی می کنند. در مقابل آنها با غیر قانونی کردن و مجرم شناختن پناهجویان مردم نا آگاه را علیه پناهجویان تحریک می کنند. آنها تبلیغ می کنند که پناهجویان برای زندگی بهتر و “سوء استفاده” از امکانات رفاهی و “دزدیدن” کار و شغل مردم کشورشان به آنجا پناه می برند.

اما وقتی که کشورهای قدرتمند به خاطر منافع خود در مناطق بحرانی مثل خاورمیانه در آسیا و آفریقا جنگهای امپریالیستی و جنگهای تجاوزکارانه بپا می کنند برای بسیاری از مردم و جوانان این کشورها چاره ای جز ترک خانه و کشورشان باقی نمی گذارند. بسیاری نیز به خاطر جهانی شدن سرمایه و گلوبالیزاسیون، موقعیت اقتصادی خود و یا زمینی را که روی آن کار می کنند را از دست داده اند و برای بسیاری از جوانان و نسل جوانتر امکان کار و زندگی در کشورهای خودشان از بین رفته است. برخی هم بخاطر رژیم های دیکتاتوری که  مورد حمایت امپریالیست ها و دولت های قدرتمند هستند مجبور به ترک کشورشان می شوند. این پناهجویان  همچون بسیاری از مردم کشورهای جهان سوم قربانی جنگ افروزی و تجاوزگری و سلطه سیاسی و اقتصادی و رقابت میان کشورهای امپریالیستی و قدرتمند جهانی هستند.

شکی نیست که  حاکمین و طبقه حاکمه استرالیا مصمم است که عزم پناهجویان را در هم شکند و آخرین قطره امید  پناهجویان را به نا امیدی مبدل کند. این جنگی است  از طرف ستمگران علیه ستمدیدگان  و استثمارشدگان. این جنگی است که همه ما بخشی از آنیم.  ما نمی توانیم نسبت به آن بی تفاوت باشیم. باید این سیاست را رسوا کنیم و به شکست دهیم  و دولت فاشیست استرالیا را مجبور کنیم که بهای سیاسی آنرا بپردازد. اگر این سیاست دولت استرالیا موفق شود و بتواند این سیاست ستمگرانه و ضد انسانی خود را به کرسی بنشاند به احتمال بسیار مدلی برای بقیه امپریالیستها خواهد شد زیرا آنها بطور عاجلی در جستجوی راهی برای کاستن تعداد پناهجویان هستند و این می تواند به یک سیاست عادی برای بقیه امپریالیستها تبدیل شود. تا بحال برخی از وزار و مقامات بالای بریتانیا در مورد استفاده از مدل استرالیا صحبت کرده اند. همچنین به روشنی  در مورد لزوم غرق شدن پناهجویان در دریای مدیترانه برای ترساندن کسانی که ممکن است فکر پناهنده شدن به اروپا را در سر داشته باشند، سخن گفته اند. وزیر کشور آلمان هم بدنبال اقدامات و سیاستهای ضد پناهجویی از جمله  اخراج پناهجویان افغانستانی به مدل ضد پناهجویی استرالیا رجوع کرده است و در تلاش است تا پناهجویانی را که از راه دریای مدیترانه به اروپا می رسند تا زمانی که پرونده پناهجویی شان بررسی می شود به مراکزی در شمال آفریقا و مشخصا لیبی انتقال دهد. تا کنون خبرهای بسیاری مبنی بر سوء استفاده فیزیکی و جنسی از کودکان و زنان در این مراکز گزارش شده است. به مقاله «جنایاتی که سران 8 کشور اروپایی و آفریقایی علیه پناهجویان تدارک دیده اند ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷» در همین سایت رجوع کنید.

آنچه که امپریالیستهای غربی به نام بحران پناهجویی می نامند در حقیقت بحران سیستم امپریالیستی و از کارکرد همین سیستم ناشی می شود. چند کشور امپریالیستی از قِبَل ستم و استثمار اکثریت مردم جهان خود را در موقعیتی قرار داده اند که بتوانند جهان را در کنترل خود بگیرند و چنین مناسباتی را توسط ارتش، جنگ و اهرمهای اقتصادی و سیاسی بر مردم جهان تحمیل کنند. اما چنین اعمالی عواقب خود را نیز دارد که سیل پناهجویان تنها یکی از آنهاست. در حقیقت زندگی جمع کثیری از مردم دنیا تحت تاثیر چنین مناسباتی قرار گرفته اند و مجبور به ترک خانه خود شده اند.

برای ایجاد جهانی بدون مرز باید جهانی بدون ستم و استثمار ایجاد کرد. ایجاد چنین جهانی یک انقلاب واقعی را می طلبد. بنابراین بیایید تا در حمایت از پناهجویان و سیاستهای راسیستی ، فاشیستی امپریالیستی متشکل شویم و برای جهانی بدون مرز بجنگیم. متشکل شدن علیه این سیاست های فاشیستی و مبارزه علیه آن بخشی است که در خدمت ایجاد چنین جهانی قرار می گیرد.