طرح های ضد انسانی دولت آلمان علیه پناهجویان و تسریع اخراج پناهجویان افغانی، ایرانی ، عراقی و… از آلمان
چهره واقعی دولت آلمان در مورد پناهجویان بطور روز افزونی برای مردم و پناهجویان روشن تر می شود. دولت آلمان که در سال ۲۰۱۵ تلاش کرد خود را دوست و حامی پناهجویان نشان دهد اینک چرخش مهمی کرده است و پناهجویان را اخراج کرده و خبرها حاکی از آن است که سیاست های دولت آلمان علیه پناهجویان ابعاد خصمانه تری بخود می گیرد. این فشارها تابع سیاستهای نوینی است که آلمان علیه پناهجویان و مهاجرین اتخاذ کرده است. گفته می شود که حدود یک میلیون نفر در یک سال و نیم گذشته به آلمان مهاجرت کرده اند، که تقاضای پناهجویی ۳۵۰ هزارنفر آنها در این سال رد شده است و در حدود یک چهارم آنهایی که تقاضای پناهجویی شان رد شده است یعنی حدود ۸۰ هزار نفر آنها در سال ۲۰۱۶ از آلمان اخراج شده و این تعداد در سال ۲۰۱۷ بیشتر خواهد شد.
علاوه بر پناهجویان افغانستانی و ایرانی، بسیاری دیگر از پناهجویان از کشورهای سوریه و عراق، پاکستان و شمال آفریقا و شرق اروپا، نیز به آلمان وارد شده و تقاضای پناهندگی کرده اند. اکثریت قریب به اتفاق این پناهجویان از جنگ و کشتار یا از دیکتاتورهای حاکم و یا از اوضاع اقتصادی نابسامان به کشورهای غربی از جمله آلمان پناه برده اند. کشورهای غربی از جمله آلمان مسئولیت مستقیمی در بوجود آوردن اوضاع و شرایطی دارند که باعث شده است میلیونها نفر از مردم نتوانند در کشور و مکان خود زندگی کنند و مجبور به ترک آن می شوند. کشورهای غربی به دنبال منافع جهانی خود با مداخله در کشورهای اروپایی، آسیایی و آفریقایی باعث جنگ و کشتار شده ، از دیکتاتورهای طرفدار خود حمایت می کنند و با جهانی شدن سرمایه امپریالیستی اقتصاد این کشورها را بیقواره کرد و به زائده سرمایه امپریالیستی مبدل می کنند.
آلمان از ابتدای اشغال افغانستان به رهبری امپریالیسم آمریکا، در این ائتلاف شرکت فعال داشته و تا کنون نیروهایش در افغانستان حضور دارند. آلمان از زمان روی کار آمدن جمهوری اسلامی ایران، یکی از بزرگترین شرکای اقتصادی آن کشور بوده و پل اصلی میان جمهوری اسلامی با کشورهای غرب بوده و در ثبیت حاکمیت جمهوری اسلامی برای سرکوب مردم نقش مستقیمی داشته است.
اینک تحت عنوان اینکه افغانستان کشوری امن است و یا حداقل برخی از مناطق آن امن است و یا اینکه هدف طالبان مردم افغانستان نیستند، حکم اخراج دهها و یا شاید هم صدها هزار پناهجویان کشورهای مختلف و از جمله پناهجویان افغانستانی و ایرانی را صادر کرده است. در ماه دسامبر گذشته چندین دسته از افغانی ها توسط طیاره از آلمان اخراج وبه افغانستان انتقال شده اند. در بسیاری موارد این اخراج هابه زور بوده است طوریکه پلیس صبح وقت به محل سکونت پناهجویان رفته و با آنها همانند جنایتکاران رفتار کردند، سپس آنها را دست بند زده و بدون اینکه اجازه تماس تلفنی با کسی داشته باشند به شهر دیگری بردند و در فاصله یکی دو روز به افغانستان برگشتاندند.
این عمل دولت آلمان با اعتراض بسیاری از مردم آلمان و گروههای حقوق بشری روبرو شد که با شیوه های مختلف از جمله برگزاری تظاهرات در فرودگاهها به این عمل دولت آلمان اعتراض کردند. مقاومت مردم باعث شده که برخی از ایالت ها از دستور دولت فدرال سرپیچی کنند و سیاست اخراج پناهجویان افغانی را، متوقف کنند.
توماس دمزیر وزیر داخله (کشور) آلمان بارها از طرح اخراج پناهجویان افغانی دفاع کرده است و از به تعلیق درآوردن این اخراج توسط برخی از ایالتها انتقاد کرده است. او در یک سخنرانی گفت که وضعیت افغانستان پیچیده است. اما تکرار کرد که نقاط امن وجود دارد. در مقابل نماینده حقوق بشر آلمان گفته است که ممکن است که اوضاع امنیتی افغانستان در جاهای مختلف متفاوت باشد اما هیچ جا امن نیست.
سیاستهای دولت آلمان علیه پناهجویان به اخراج اجباری آنان خلاصه نمی شود، دولت آلمان تحت مسئولیت توماس دمزیر علاوه بر استفاده از خروج اجباری به سیاستهای دیگری که فریبکارانه و توام با توطئه است علیه پناهجویان، متوصل شده است و به نظر می رسد که در حال اجرای نقشه ی همه جانبه ای علیه پناهجویان می باشد.
دولت آلمان با وضع قوانین ضد پناهندگی مثل ممنوعیت پیوستن افراد خانواده های پناهندگان سوری تا دوسال بر فشار بر پناهجویان می افزاید تا حدی که موضوع پناهجویی را جنایی می کند و زمینه را برای اخراج آسانتر، سریعتر و غیر انسانی تر فراهم می کند.
سیاست دیگر آلمان که از طریق اتحادیه اروپا به پیش می رود ارتباط با کشورهای مرتجع و ضد مردمی است که پناهجویان از آن جا آمده اند. آلمان در تلاش است که این کشورها را مجبور سازد که در مقابل کمک مالی اتحادیه اروپا پناهجویان اخراجی را بپذیرند و همچنین از حرکت پناهجویان دیگر بسوی اتحادیه اروپا و آلمان جلوگیری کند. حاکمان این کشورها مانند ترکیه ، افغانستان، پاکستان و لیبی و برخی کشورهای دیگر که کنوانسیون حقوق بشر ژنو را امضاء نکرده اند تعهدی به آن ندارند و وقعی به آن نمی گذارند، و دربدل کمک های مالی که در راه قدرت گیری بیشتر این دولت ها بکار گرفته می شود و همچنین فساد این حکومت ها را بیشتر می کند، به سرکوب بیشتر پناهجویان و یا اخاذی بیشتر از آنهامی پردازند. دولت آلمان و اتحادیه اروپا با ترکیه در این مورد به توافق رسیده است. و چندی پیش دولت آلمان با دولت افغانستان توافق کرد و همچنین در حال مذاکره با برخی دولت های شمال آفریقا و پاکستان است.
ن زندگی و یا به خاطر اینکه جانشان در خطر بوده است محل زندگی و خانه خود را ترک کرده اند نه به خاطر کمک مالی. در ثانی این کمک مالی قادر نیست حتی بخش کوچکی از مخارج و هزینه های پناهجویان را که به قاچاقچیان داده اند جبران کند.
اما در پشت این مذاکرات و توافقات دولت آلمان در پی اجرای طرح جنایتکارانه و ضد انسانی دیگری است. توماس دمزیر طرح جدیدی برای آلمان دارد که پناهجویانی را که از غرق شدن نجات داده می شوند، فورا به مراکزی در آفریقای شمالی بازگردانده شوند و در آن مراکز درخواست پناهندگی آنها بررسی شود و اساسا تلاش شود که پای این پناهجویان به اروپا نرسد. این طرح بی اندازه جنایتکارانه است. این مراکز مسئول بررسی درخواست پناهجویان در کشورهایی می شوند که پناهجویان از آنجا گریخته اند. هر چند که این طرح اقتباسی است از طرح ضد انسانی که دولت استرالیا سالهاست مورد استفاده قرار می دهد. و پناهجویانی که از راه دریا می خواهند خود را به استرالیا برسانند به مراکزی در جزایر گینه نو و نائورو فرستاده می شوند و در آنجا عملا تحت شکنجه های روحی و غیر انسانی قرار می گیرند. توماس دمزیر می خواهد این مراکز را در لیبی ایجاد کند. در کشوری که گروههای بنیاد گرا در حکومت اند و مطابق گزارشی که اخیرا از اردوگاههای پناهندگی از آنجا آمده است، هزاران کودک و دختر و زنان جوان در این مراکز مورد آزار و اذیت جنسی و جسمی قرار گرفته اند.
دولت آلمان از طرف دیگر تلاش کرده است که از طریق اتحادیه اروپا مرزها را تقویت و نظامی کند. اول اینکه راه بالکان را بکل ببندد، دوم اینکه مرزها را با گسترش فرونتکس ( نهاد نظارت بر مرزهای اتحادیه اروپا) تقویت کند. فرونتکس گفته است که مسئولیتش حفاظت از مرزهاست و نه نجات پناهجویان که این بدین معنی است که ممکن است هیچ گونه اقدامی برای نجات پناهجویانی که در حال غرق شدن هستند نکند، و این مسئله بطور روزافزونی مشاهده شده است. فرونتکس همچنین جدیدا در تلاش است که فعالیتهای سازمانهای غیر دولتی را که به پناهجویان کمک می کنند، محدود کند.
دولت آلمان علاوه بر تلاش برای اعمال این سیاستها بر فشارهای سیاسی خود بر پناهجویان افزوده است. دولت آلمان با نسبت دادن بسیاری از جرائم و جنایت ها به پناهجویان و یا بصورت کاملا نا متناسبی بزرگ کردن خلاف کاری و جنایاتی که ممکن است برخی از پناهجویان انجام دهند، افکار عمومی را علیه پناهجویان سوق می دهد. روشها و سیاستهای دولت و تبلیغات حول این سیاستها باعث روند جداسازی و به حاشیه راندن و افزایش فشار بر پناهجویان شده است. این سیاست نیز باعث شده است که بسیاری از پناهجویان خود آلمان را ترک کنند.
این سیاستها باعث می شود و شده است که افکار عمومی بخصوص افکار عمومی اقشار عقب مانده علیه پناهجویان تحریک شود و زمینه ساز تقویت گروههای نئو نازیست و فاشیستی شوند. بر اساس آماری که خود وزارت داخله آلمان انتشار داده است ، در سال گذشته یعنی ۲۰۱۶ روزانه به طور متوسط ده حمله علیه پناهجویان در این کشور صورت گرفته است که منجر به مجروح شدن بسیاری از جمله کودکان شده است. این فشارها باعث شده است که در سال ۲۰۱۶ بیش از ۲۵ هزار نفر که اغلب از عراق و کشورهای شرق اروپا مثل کوزوو و آلبانی بوده اند به کشورشان برگردند و همچنین گفته می شود از این میان ۳۲۰۰ نفر افغانی وجود داشته اند.
در این میان تعداد روزافزونی از پناهجویانی که راه برگشت ندارند و یا دورنمایی برای زندگی در کشورهای غربی نمی بیینند به خودکشی روی می آورند. چنانچه یک جوان ۱۹ ساله پناهجوی افغانی در بایرن آلمان خود را آتش زد. پناهجوی دیگری با انداختن اش از کلکین خود را کشت. همچنان یک پناهجوی ۱۶ ساله ایرانی در ارلانگن بایرن در سال گذشته خود را حلق آویز کرد.
این ها نتیجه ی سیاستهای امپریالیستی است که از یک طرف با مداخله در خاورمیانه ، آسیا و آفریقا زندگی را بر مردم این کشورها سیاه کرده و امکان یک زندگی معمولی را از آنها گرفته اند و از طرف دیگر در را بر روی پناهجویان به معنای واقعی بسته اند و آنها را از یک طرف مورد سوء استفاده قرار می دهند و از طرف دیگر به حاشیه می رانند و یا اخراج می کنند.
بدون شک راه مقابله پناهجویان با این وضعیت نه سرخورده گی و نه خودکشی است، همچنین راه مقابله نیز نه انتقام گرفتن و نه همکاری با نیروهای مرتجع و بنیاد گراست ونه گلیم خود را از آب بیرون کشیدن است. راه اصولی و اساسی متحد شدن و مبارزه اصولی است. مبارزه ای که نه تنها اعتراض ما علیه این سیاست های ضد انسانی را در بر دارد بلکه جنایت های این سیستم های مرتجعانه و فریب کارانه را نیز افشاء می سازد، راهی که آگاهگرانه باشد. ما نه تنها باید خودما متحد شویم بلکه تلاش کنیم که با بسیاری از مردم آگاه و مترقی کشور آلمان و دیگر کشورهایی که پناهجویان در آن زندگی می کنند متحد شویم. این حرکتی است که می تواند مبارزه ما را در خدمت به بشریت و در خدمت به ایجاد جهانی بدون مرز که در آن هیچ آثاری از ستم و استثمار نباشد به پیش برد.