مرگ یک پناهجوی گامبیایی در کانال بزرگ و توریستی شهر ونیز ایتالیا در مقابل چشمان صدها نفر

پاته سابالی، یک پناهجوی ۲۲ ساله گامبیایی در مقابل چشمان صدها توریست و مردم محلی در آب کانال بزرگ شه ونیز ایتالیا غرق شد. هیچ تلاشی توسط مقامات مربوطه برای حفظ جان او صورت نگرفت. او از قایق های توریستی که در رفت و آمد بودند – فقط چند متر فاصله داشت. برخی حتی به او خندیدند و او را مورد  توهین و تحقیر قرار دادند.

ماهها طول می کشد تا پناهجویان آفریقایی خود را به اروپا برسانند. خطرات ناشی از گذر از مناطق خطرناک همچون مرگ، تجاوز، آدم ربایی و غارت،  خطر مرگ از گرسنگی آنها را تهدید می کند اما این راهی است که باید پیموده شود. آخرین مرحله قبل از رسیدن به اروپا  گذر از دریای مدیترانه است که  ” گورستان پناهجویان” نام گرفته است.

پاته سابالی، این مراحل را گذرانده  بود. او در ایتالیا ” غیر قانونی” نبود. او پناهنده بود. اما از این اوضاع  بیزار بود، اوضاعی که او را مجبور به خود کشی کرد.

براستی چرا مردم اطراف او بی تفاوت از کنار مرگ این پناهجو گذشتند.

سیاستهای فاشیستی و راسیستی و هجوم همه جانبه قدرتهای حاکم در اروپا و آمریکا علیه  پناهجویان، که پناهجویان را تروریست، جنایتکار و  عامل بیکاری و خامت اقتصادی و سربار جامعه  معرفی می کنند، سیاستهایی که باعث رشد پناهجو – ستیزی  و گروههای راست افراطی و فاشیستی در این جوامع می شوند،  از عوامل مهم و اصلی نا امیدی و سرانجام مرگ این پناهجوی گامبیایی و همچنین پرورش افکاری است که مرگ یک پناهجو را با بی تفاوتی برگذار کنند.

یک راننده تاکسی محلی به خبرنگاران گفت : این فاجعه بسیار غم انگیز است. می گویند او آفریقایی است. کسی نمی داند به او چه گذشته است. او چندین دریا و صحرا را پشت سر گذاشته است، اما در یکی از زیباترین شهرهای جهان جان خود را از دست داده است.

باید  به هر وسیله ممکن از تکرار مرگ درد آور و غم انگیزی چون مرگ پاته سابالی جلوگیری کرد. باید تیشه را ریشه ها زد.

پاته سابالی و همه کسانی که در موقعیت او قرار می گیرند از راههای خطرناکی عبور کرده اند. امید و آرزو های زیبایی به آنها جرات بخشیده است تا مسیرهای هولناکی را طی کنند. اما اگر این آرزو های زیبا برآورده نشد، قطع امید اشتباهی بس بزرگ است. بلکه باید این امید و آرزو را به سطحی بالاتر ارتقاء داد، این امید و آرزو از ایجاد زندگی زیبا برای خود و خانواده خود را باید به امید و آرزو برای ساختن دنیایی که کلیه مردم رنج دیده دنیا از آن بهره مند می گردند، مبدل کرد. باید این جرات و دلاوری را برای  مبارزه و عبور از مسیر سخت،  پر پیچ و خم  اما فوق العاده زیبای  ساختن جهانی بدون مرز بکار گرفت. جهانی که در آن هیچ پناهجویی مجبور به خودکشی نیست در حقیقت جهانی که در آن پناهجویی وجود ندارد بلکه  همه جای جهان خانه همه مردم است.